ŚWIATOWY DZIEŃ TABLICZKI MNOŻENIA

ŚWIATOWY DZIEŃ TABLICZKI MNOŻENIA

2 x 2 = 4
2 x 3 = 6
2 x 4 = 8
  2 x 5 = 10
       2 x 6 = 12 …

Nuda powtórek… monotonia słupków ale, dla ucznia bez problemów edukacyjnych, wiedza do zapamiętania.
Inaczej ma się z uczniem z matematycznymi trudnościami edukacyjnymi. W to określenie wchodzą dzieci z dyskalkulią ale również z dysleksją. Na szczęście nie wszystkie. Ale dla tych, którzy mają problemy matematyczne tabliczka mnożenia jest pasmem udręk i poniżenia. Poczucie własnej wartości spada poniżej klepki podłogowej.
To właśnie kłopoty z zapamiętaniem mnożenia są najczęściej ostatecznym sygnałem przynaglającym rodziców do szukania pomocy u specjalistów. I tu zaczyna się droga przez mękę. Kto przeszedł wie, więc opisywać nie muszę. A inni i tak tego nie przeczytają. Ani gabinety prywatne, ani państwowe poradnie nie oferują sensownej terapii. Szkoły muszą przeprowadzić zajęcia dla dzieci z orzeczeniami z Poradni. Najczęściej są to zajęcia grupowe obejmujące dzieci z dysgrafią, dysleksją i problemami matematycznymi. Naprawdę współczuję temu pedagogowi, który musi wyciągnąć z tego wspólny mianownik.

Wróćmy do naszego święta:

DZIEŃ TABLICZKI MNOŻENIA

Około 20 lat temu zajęłam się tym problemem. Sama o swoich koszmarach edukacyjnych już zapomniałam, ale wszystkie wróciły gdy pani w szkole zakomunikowała:
- Proszę nauczyć dziecko tabliczki mnożenia!
- Ale jak? Zna pani jakiś sposób? Bo po kilka godzin dziennie powtarzamy a tu nic.
- Jakbyście powtarzali to by dziecko umiało. Czas trzeba dziecku poświęcić!

Zabolało mnie to bardzo a baaaardzo, bo faktycznie włosy z głowy rwaliśmy z bezradności bo żadną metodą: ani marchewki (jak się nauczysz to dostaniesz nową grę), ani kija (zero komputera dopóki nie opanujesz) nie dało się osiągnąć efektu.

I tak zaczęła się moja droga przez mękę. Próbowaliśmy następujących metod:

1. Nauka konwencjonalna

czyli wkuwanie i powtarzanie. Dziecko nie potrafiło powtórzyć ciągu 3,5,15. Pamiętał pierwszą albo ostatnią cyfrę. Pamięć krótkoterminowa nie kodowała tak „ długiego” ciągu. A o długoterminowej nawet nie było co marzyć. Inne dzieci, z mniejszymi obciążeniami, zapamiętują lepiej. W chwili uczenia – umieją ale za godzinę albo następnego dnia (na klasówce) znowu pustka w głowie. Rynek zawalony jest pomocami, które mojemu dziecku wcale nie pomagały. Rysunki misiów i pszczółek z działaniami może i uatrakcyjniały, ale zapamiętać nie pomagały.

2 . Metoda paluszkowa

Wymagana jest do niej znajomość mnożenia w zakresie do 5 i biegłe dodawanie w myślach. 

Moje dziecko nie miało opanowanego ani jednego ani drugiego, więc metoda odpadła. Inne dzieci których poważne problemy zaczynały się powyżej pięciu (na niższych poziomach mnożenia po prostu dodawały) ta metoda się sprawdzała. Z wyłączeniem odpowiedzi przy tablicy, gdy pani widziała ręce, albo silnego stresu, gdy zawodziła umiejętność dodawania w myśli.

Niemniej warto opisać tę metodę. Jeśli ktoś nie ma problemów dys* w kilka minut nauczy się jej zasad. Sprawne liczenie wymaga jak wszystko praktyki, której tempo zależy od możliwości dziecka. A oto jak to działa.
Każda pięść (palce są zaciśnięte) oznacza cyfrę 5. Kciuk w górę – to 6. Otwieramy kolejny wskazujący i mamy razem 7. Dokładamy kolejne i mamy kolejno 8, 9 i 10. Tak samo z drugą dłonią. Znakiem mnożenia może być twarz jako wielka „kropa” mnożenia. I to jest pierwszy etap nauki – skuteczne zapamiętanie przyporządkowania cyfr do konkretnych palców.

Teraz przećwiczmy jaki będzie układ palców dla przykładowego działania 8 x 7 . Na jednej dłoni podnosimy palce: kciuk, wskazujący i środkowy (8), na drugiej kciuk i wskazujący (7). Pozostałe palce są zaciśnięte. Skrzyżowanie ramion przed twarzą zmienia działanie na 7 x 8. I to jest dodatkowe małe ćwiczenie, o tyle efektywne, że przekraczamy oś symetrii ciała co świetnie usprawnia współpracę obu półkul mózgowych.
A teraz samo działanie mnożenia i jak odczytać wynik. 8 x 7 widzimy uniesione 3 palce na jednej dłoni i 2 na drugiej. Sumujemy 3 + 2= 5 i to są nasze dziesiątki. Ilość palców zaciśniętych to 2 i 3, które mnożymy przez siebie 2 x 3 = 6. Sumujemy 50 + 6 = 56 to szukany wynik.

Drugi przykład nieco bardziej złożony: 6 x 6. Otwieramy kciuk na każdej dłoni i sumujemy 1 + 1 = 2 (dzieścia). Mnożymy przez siebie palce zaciśnięte 4 x 4 = 16. Teraz sumujemy obie liczby 20 + 16 = 36. Gotowe.

3. Soroban

To ostatnia metoda jaką spotkałam. Późno. Wymaga zautomatyzowania i wizualizacji ja sobie z tym nie poradziłam. Chętnie poznam opinie dys*.

Za Wikipedią:

Soroban – japońska odmiana liczydła, odpowiednik europejskiego abakusa. Składa się z 23 lub 27 linii przeciętych poprzeczną belką. W jednej linii znajdują się 4 koraliki poniżej belki i 1 koralik powyżej niej. Obliczeń dokonuje się poprzez przesuwanie koralików do lub od belki poprzecznej.

4. Mnemotechniki

Na rynku technik szybkiej pamięci królują dwa nazwiska Buzan i Szurawski. Ja nazwałam ich metodę: Mnemotechniki KLASYCZNE zakładają, że każda liczba ma przyporządkowany swój klucz

2 = łabędź … 6 = ślimak … itd.

Obrazek czegoś podobnego do cyfr, co dziecko może zapamiętać (łabędź przypomina kształtem dwójkę) i historyjka, która układa się w jakąś śmieszną, łatwą do zapamiętania opowiastkę.

2 x 2 = 4

Łabędź (2) chciał dać łabędzicy (2)

Kwiatka, wybrał tulipana.

Lecz zrywając, szarpnął mocno,

No i kwiatek się połamał (4).

Metoda działa rewelacyjnie w przypadku zapamiętywania PIN-u PESEL-u, telefonów i innych krótkich ciągów.

Data urodzin w rysunku dziecka. Zapamiętał od razu.

Bowiem we WSZYSTKICH działaniach w całej tabliczce mnożenia powtarzają się w sposób przypadkowy te same cyfro-symbole np. szóstka występuje 17 razy! I ten ślimak raz jest czynnikiem, raz iloczynem! To przekracza i tak niską możliwość zapamiętania dla dziecka z dys*. Rosyjscy naukowcy z Matiuginem na czele opracowali mnemotechniki MATEMATYCZNE, na których ja się wzorowałam. (BAJKOWA MATMA).

 

W tej metodzie czynniki różnią się od iloczynów. A iloczyny posiadają odrębne „mnemonki” (obrazkowe zastępstwo liczb). Wprowadza to ułatwienie dla mnożenia, bo każde działanie ma swoją historyjkę. Dla kogoś, kto nie ma problemów matematycznych droga ta wydaje się długa i zawiła ale dla dzieciaków z dys* jest sensowna, bo widzą, iż powtarzanie daje efekty.
A o to chodzi, by nauka była zabawą !